แรงปรารถนาแห่งสัญชาตญาณ

"อย่าออกจากคฤหาสน์ของฉันแม้แต่ก้าวเดียว"

เสียงของเขาเย็นเยียบและหนักแน่น ทุกคำพูดแฝงไปด้วยแรงกดดันอันหนักหน่วงที่ทำให้ฉันตัวสั่นไม่หยุด
ร่างกายฉันตอบสนองต่อความหวาดกลัวก่อนที่สมองจะคิดได้เสียอีก
สัญชาตญาณของฉันร้องบอกให้หนีไปจากเขา แต่กลับทำอะไรไม่ได้เลย

"เธอรู้เรื่องนี้ไหม?"

เดเมียนยิ้มบางๆ อย่างเยือกเย็น ก่อนพูดต่อด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

"ที่งานประมูล แม้แต่พวกที่ไม่ได้รับรู้ถึงฟีโรโมนของเธอก็ยังคลั่งไคล้เธอ"

เขานึกย้อนถึงวันนั้น ดวงตาสีเข้มของเขาหม่นลงราวกับแสงที่ถูกดับ ความคิดถึงเหตุการณ์เหล่านั้นทำให้เขารู้สึกขยะแขยง

"คงเป็นเพราะร่างกายของเธอมันยั่วยวนมากพอจะดึงดูดแม้แต่มนุษย์สินะ... เพราะแบบนั้น คาน่า"

"...ค่ะ..."

"อย่าออกจากคฤหาสน์ของฉันแม้แต่ก้าวเดียว"

ฉันไม่ตอบอะไร เพียงแต่ก้มหน้าลงต่ำ

แต่ดูเหมือนความเงียบของฉันจะทำให้เขาไม่พอใจ เดเมียนใช้มือจับคางฉันแน่น แล้วดึงให้เงยหน้าขึ้นสบตากับเขา

"ตอบมา"

ฉันรู้สึกถึงแรงบีบที่คาง น้ำตาคลอขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว ก่อนจะตอบกลับด้วยเสียงแผ่วเบา

"...ค่ะ นายท่าน"

ฉันรู้ดีว่าเขาน่ากลัว แต่ในขณะเดียวกัน ฉันก็รู้ว่าเขามีด้านที่อ่อนโยนเช่นกัน
แม้ว่าฉันจะต้องโกหกเขา แต่ฉันก็รู้ว่านั่นเป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับเขา

เพราะแบบนั้น ฉันจึงตัดสินใจแล้ว—ว่าจะจากเขาไป เพื่อปกป้องเขาเอง